Wolf Man en Hollywood's zoektocht om monsters weer relevant te maken

Dracula. Frankenstein's monster. De onzichtbare man. De mummie.

En natuurlijk de Wolfman.

Deze iconische monsters zijn in de loop van de tijd geëvolueerd en aangepast, waardoor enkelvoudige interpretaties worden overstijgd terwijl ze het publiek in generaties lang irriteren. Onlangs hebben we een nieuwe Dracula (in Nosferatu -vorm) van Robert Eggers gezien, Guillermo del Toro is een verse Frankenstein aan het maken, en nu biedt Writer-Director Leigh Whannell zijn interpretatie van de Wolfman.

Maar hoe legt een filmmaker als Whannell de interesse van het moderne publiek vast in nog een andere weerwolffilm, vooral een gericht op de Wolfman? Meer in het algemeen, zoals Whannell zelf opmerkt, hoe revitaliseren alle filmmakers deze klassieke monsters, waardoor ze zowel angstaanjagend als resonerend zijn?

Verzamel je fakkels, bereid je wolfsbane voor, scherpen je inzet - en scherpen je vermogen om de metaforische diepten van monsterverhalen te ontcijferen - omdat we whannell hebben geïnterviewd over de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk, zijn aanpak om geliefde wezens zoals de Wolfman in 2025 en waarom je te verzorgen!